คณะ"เฮียย้ง"กับมื้อแรกที่ภูเก็ตหลังจากลงเครื่องบิน
เมื่อตอนที่กำลังติดต่อ สอบถามรายละเอียดกันทาง อีเมล์ “ชำนาญ ณ.อันดามัน” หวั่นๆอยู่ว่า จะเละตุ้มเป๊ะแบบกรุ๊ปคนไทยที่เคยให้บริการก่อนๆนี้ ชักเสียวๆเหมือนกัน
จริงๆครับท่านผู้ชม ไม่ใช่จะประณามหรือรังเกียจคนไทยด้วยกันเองนะครับ ที่ผมเจอมาแต่ละกรุ๊ป ทำเอาไข้ขึ้น ปวดหัวตัวร้อนทุกที สารพัดปัญหาที่พระเดชพระคุณท่านเหล่านั้น ช่างขุดค้นสรรหามาให้ผมแก้
เรื่องผิดเวลานัด มาเป็นอันดับหนึ่ง นัดเวลา 08.00 น.โน่น 08.30 หรือ 09.00 โน่นแหละ คุณนายท่านจึงได้นวยนาดออกมาที่ หน้าฟร้อนท์
พอมาถึงก็จีบปากจีบคอ “คุณไกด์ค่ะ ช่วยบอกโชเฟอร์ ให้ขับรถทำเวลาหน่อยนะ ประเดี๋ยวไม่ทันเรือไปเกาะพีพี” แน่ะ..หารู้ไม่ว่า เวลานั้นนะ เรือมันออกไปถึงครึ่งทางแล้ว น่ะคุณนายท่าน
เรื่องต่อมาก็ เรื่องอาหารการกิน มาภูเก็ตทั้งที ก็ต้องให้เราพาไปร้านอาหาร ซีฟู๊ด ตามธรรมเนียม “เดี๊ยน อยากกิน กุ้ง หอย ปู ปลาทะเลสดๆนะ ไกด์ช่วยพาไปที่ร้านอาหารซีฟู๊ดดีๆหน่อยซิ” “ได้ครับ”ผมตอบสั้นและได้ใจความ
พอเราพาไปถึง ร้านอาหารซีฟู๊ด ที่คิดว่าไม่อาย แขกบ้าน แขกเมืองแน่ๆ แต่กว่าคุณนายท่านจะหาโต๊ะที่พอใจนั่งได้ก็เล่นเอากัปตัน ร้านอาหาร หน้าบูดเป็นดมตดไปเลย โต๊ะนี้ไม่สะอาด โต๊ะนั้นใกล้คนสูบบุหรี่ โต๊ะริมเทอร์เรสเหม็นกลิ่นคาวทะเล ฯลฯ สุดท้าย ได้นั่งโต๊ะหน้าห้องส้วม...สมน้ำหน้า!
นั่งเสร็จสรรพเรียบร้อย หันมาบ่นกับไกด์ “ร้อนอบอ้าวจังเลยนะคุณชำนาญ อยู่ริมทะเลไม่เห็นมีลมพัดสักนิด” “วันนี้น้ำตายครับ ลมจะเงียบซักระยะหนึ่ง” เราก็บอกตามความเป็นไปของธรรมชาติ “อุ๊ย..น้ำทะเลมีตายด้วยเหรอ?” มือทาบ อก ทำท่าตกใจ น่าโดดถีบให้ตกเก้าอี้
ต่อจากนั้นเรียกพนักงานเสิร์ฟมาขอเมนู พลิกไป ดูมา แล้วพูดกับเด็กเสิร์ฟ จนหน้าย่นยู่ยี่ ก็ยังสั่งอาหารไม่ได้สักอย่าง เพราะพูดกันไม่รู้เรื่อง ก็..เด็กเสิร์ฟมันเป็นคนพม่าที่เพิ่งมากับรถห้องเย็นเมื่อวานซืนนี่เอง แล้วจะพูดกันรู้เรื่องได้ยังไง ละคร๊าบบบ...คุณนาย
ไม่วายเดือดร้อนไกด์ ต้องแปลงร่างมาเป็นคนเชียร์อาหารอีก”คุณนายอยากรับอาหารประเภทไหนครับ?”
ท่านจีบปาก”เดี๊ยน.อยากกินปลาเผานะ คุณชำนาญ ช่วยแนะนำหน่อยซิ มีปลาอะไรอร่อยๆบ้าง?”
“ถ้าปลาเผา ก็ต้อง กะพง,หัวเสี้ยม,ตะมะหรือไม่ก็ กะมงพร้าว ปลาสดๆตัวเป็นๆ เขาเลี้ยงไว้ในบ่อข้างๆนั่น ราคาตามน้ำหนัก เขาจะตักมาขึ้นตาชั่งให้คุณนายได้ดูราคาเลยครับ ถ้าเป็นกุ้ง ก็มี กุ้งมังกร,กุ้งกุลาดำ,กุ้งลายเสือ,ปูม้า,ปูดำ,หอยแครง,หอยชักตีน,และก็หมึกหอม,หมึกกล้วย” ผมร่ายยาวแบบมืออาชีพ
คุณนายท่าน ไปยืนข้างบ่อพักปลา เลือกอยู่เกือบ 20 นาที ก็ไม่ได้ปลาตัวล่ะ 120 บาทตามต้องการ เดินตุปัดตุป่อง ป่นกะปอดกะแปดกลับมาที่โต๊ะ สรุปที่เมนู ข้าวผัดปูกับแกงจืดเต้าหู้หมูสับ เฮ้อ..เวรกรรม
ยังมีเรื่อง จุกจิก จู้จี้ อีกสารพัดสาระเพ เล่ากันทั้งคืนก็ไม่หมด ผมยังสงสัยอยู่ว่า เขามาเที่ยว มาพักผ่อน แต่ไม่มีอะไรถูกใจเขาสักอย่าง ไม่ได้ดังใจเหมือนอยู่กับผัวที่บ้าน แล้วจะมาให้มันเปลืองตังค์ทำไมก็ไม่รู้?
ที่นี้เมื่อมารับ Booking ของคณะ “คุณย้ง” ก็หวั่นๆอย่างที่ว่า แต่งานบริการถึงจะเป็นคนไทย,ฝรั่ง,จีน,เกาหลี,ญี่ปุ่น,แขกอินเดีย,แขกอาหรับ(ซึ่งเรื่องมากที่สุดเท่าที่เคยทำทัวร์มา)ยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้ และก็เป็น Booking แรกของซีซั่น ซะด้วย เอาเคล็ดซะหน่อย
ติดต่อ สอบถาม รายละเอียดกันมาเป็นเดือน(จนนึกว่ายกเลิกไปแล้ว) กระทั่ง โอนเงินมัดจำเรียบร้อย สรุปโปรแกรม ให้ผมจัดรถไปรับที่สนามบินภูเก็ต เครื่อง Landing เวลา 18.40 น.ของวันที่ 28 ก.ย.53
ผมเตรียมป้ายชูต้อนรับ “คุณย้งและคณะ” อย่างดี คิดเอาเองว่าออกแบบอย่างสวยงามด้วย ห้าโมงครึ่ง ของวันที่ 28 ก.ย.รถออกจากตัวเมืองภูเก็ต โดยคนขับรถคนใหม่ ผมติดรถไปด้วยในถานะไกด์ เพื่อบริการให้ประทับใจไม่รู้ลืม อิ..อิ..
เมื่อเข้าไปในสนามบิน ผมลงจากรถก่อน แล้วให้คนขับ ไปหาที่จอด(ซึ่งหายากมาก)และกำชับว่าให้รีบเอาป้ายชูมาด้วย เพื่อชูให้คณะทัวร์เห็นคนมารับคณะของเขา ไม่ยังงั้น เผลอๆ พวกรถตู้ ป้ายดำ,แท็กซี่ผี คาบเอาไปแล้ว จะยุ่ง
ขณะที่ผมเดินมา ยังไม่ทันถึงช่องประตู ที่ผู้โดยสารจะออกมา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอรับสาย ได้ยินเสียงใสๆ พูดมาตามสายว่า “พี่ชำนาญค่ะ เรามาถึงแล้ว พี่อยู่ไหน?” ตอนนั้นผมยืนอยู่ฝั่งถนนตรงข้าม ห่างออกมาประมาณ 20 เมตร
ผมมองไปที่กลุ่มนักท่องเที่ยวหน้าประตู(ซึ่งมีไม่มาก)ก็เห็นหนุ่มๆ สาวๆ ยืนอยู่กลุ่มหนึ่งประมาณ7-8คน และหนึ่งคนในจำนวนนั้นกำลังพูดโทรศัพท์ จากประสบการณ์ การทำงานมานาน ผมถามกลับไปในทันทีว่า “ใส่กางเกงขาสั้นสีขาว เสื้อสีดำใช่ไหม?”
เธอตอบว่า”ใช่ค่ะ”
“ผมกำลังมาแล้วครับ” แล้วผมก็ข้ามถนนไป ทักทายทุกคน ต้อนรับตามธรรมเนียมปฏิบัติ โดยเฉพาะกับ”เฮียย้ง “ (ตามที่ทุกคนเรียก) หัวหน้าคณะทัวร์ ตาม Booking นี้ ดูลักษณะเป็นผู้อาวุโสกว่าใคร บุคลิกเสี่ยทั่วๆไป อายุก็ขนาดว่าหนุ่มใหญ่วัยเมียหึงเชียวแหละ ส่วนคนอื่นๆ ก็ประมาณ 20 ต้นๆ ถึง 30 ต้นๆ
ผมสำรวจทุกคน พอประมวลได้คร่าวๆ ว่าน่าจะมีเชื้อสายจีนอยู่หลายส่วน และสังเกตไม่รู้ว่าเป็นคนมาจากที่ราบสูง คอมพิวเตอร์ในสมองผม เก็บข้อมูลเสร็จ จากนั้นผมก็โทรเรียกรถให้เข้ามา
เมื่อรถจอด ผมเปิดประตูรถเพื่อให้พวกเขาขึ้นไปนั่ง(หลังจากเอากระเป๋าขึ้นด้านหลังแล้ว) มีอยู่คนหนึ่งในกลุ่ม(เจ้าตัวคงจำได้)คว้าป้ายชูต้อนรับที่วางอยู่บนเบาะรถ ขึ้นมาชูหราให้พรรคพวกดู เล่นเอาผมหน้าแหกยับเยิน อุตส่าห์ทำมาซะอย่างดี ไม่ได้ชูให้พวกเขาเห็นสักแวบ จะโทษคนขับรถว่าเอามาช้าก็ไม่ถนัด ความจริงผมเดินมาก่อนดันไม่ถือติดมือมาเอง
เมื่อรถออกมาจากสนามบิน on the way ผมได้พูดคุย ปฏิสัณฐาน หยั่งเชิงดู ก็รู้สึกเบาใจ สัมผัสได้ว่า หนุ่มสาวกลุ่มนี้ เป็นนักท่องเที่ยวตัวจริง ที่มีประสบการณ์ การท่องเที่ยวมาไม่น้อย อัทธยาศัยดีทุกคน สนุกสนานร่าเริง มองโลกในแง่ดีแบบคนหนุ่มสาวยุคใหม่ และหลายคนเคยมาภูเก็ต ไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง จึงไม่น่าจะทำให้ผมปวดหัว ตัวร้อนเป็นแน่
พวกเขามีเพื่อนเป็นคนภูเก็ตด้วย(หยุดรถเอาของฝากให้เพื่อนที่แถวๆอนุสาวรีย์ย่ามุก-ย่าจัน) รู้จักภูเก็ตพอสมควร จึงไม่มีคำถามอะไรมากมาย ขณะอยู่บนรถพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระทั่วๆไป และไม่หนีเรื่องอาหารค่ำ ก่อนเข้าที่พัก
ผมพาไปร้านอาหาร แถวบ้านป่าหล่าย ก่อนถึงห้าแยกฉลอง เป็นร้านซีฟู๊ด ติดริมทะเล ให้พวกเขาได้ลิ้มรสชาด กุ้ง หอย ปู ปลา สดๆ สมกับที่มาถึงภูเก็ต
แล้วพวกเขาก็ไม่ผิดหวังกับปลาทอด ปลาเผา ต้มยำซีฟู๊ดและอื่นๆ เต็มโต๊ะที่เอา 2 ตัว มาชนเป็นตัวเดียว สงสารก็แต่ “เฮียย้ง” หัวหน้าคณะ ที่มีโรคแพ้อาหารทะเล ก็เลยได้แต่กิน “กระเพราหมูราดข้าวไข่ดาว” เท่านั้น แพ้แบบนี้ก็ดีไปอย่าง ไม่เปลืองตังค์.. ดีกว่าแพ้ ป๊กเด้ง นะเฮียนะ ฮ้า ฮ้า...
อิ่มหนำ สำราญ กันดีแล้ว สามทุ่มเศษๆ ออกจากร้านอาหาร เพื่อไปที่พักบนหาดกะรน ขณะอยู่บนรถ ผมได้ยินเสียงบ่นกันถึง ราคาไอติมที่ร้านอาหาร ว่าแพงไปหน่อย(แต่เห็นซื้อหอบกันมาเป็นถุง) ไม่ยักกะบ่นเรื่องราคาปลาชั่งกิโลฯและราคาอาหารอื่นๆ ให้ผมปวดหัวใจ ไม่งั้นผมจะแนะนำให้กินข้าวราดแกงแทน แต่ถ้าคนชอบบ่น ยังไงก็ต้องบ่น จริงแม๊ะ หนูมิ้ง?(ชื่อถูกหรือเปล่าหว่า)
เกือบ สี่ทุ่มจึงมาถึง เซนทาร่ารีสอร์ทกะรน เข้าเช็คอิน แล้วก็ เซกู๊ดบาย พบกันใหม่พรุ่งนี้ เวลา 08.30น. เพื่อรับไป “สวนน้ำ” ที่หาดไม้ขาว
วันรุ่งขึ้น ที่ 29 ก.ย.ผมมาถึงโรงแรมก่อน 08.30 เล็กน้อย โดยเป็นผู้ขับรถมาเองและเป็นไกด์ด้วย(แบบ2in1) เพราะคนขับรถเมื่อคืนติดภารกิจงานอื่น
เมื่อถึงเวลานัดรับ คณะของ เฮียย้ง ก็พร้อมที่จะขึ้นรถ ไม่โอ้เอ้ โยกโย้ ยืดยาด แบบกรุ๊ปคนไทยอื่นๆ ที่ผมเคยเจอ (คนไทยที่ชอบเดินทางท่องเที่ยวเมื่ออ่านบทความนี้แล้วพึงสำเหนียกเอาไว้) นี่เป็นตัวอย่างที่ดีของนักท่องเที่ยวที่ดี เพราะจะไม่สร้างความน่าเบื่อหน่าย หนักใจให้กับผู้ประกอบการ การให้บริการทางด้านการท่องเที่ยว
อยากจะบอกให้พี่น้องชาวไทยของข้าพเจ้าว่า จงช่วยกันยึดถือเวลานัดต่างๆให้เคร่งครัดและเลิกค่านิยมแบบ “ช้า ช้า ได้พร้าเล่มงาม” เสียทีเถอะ มันจะช่วยให้ประเทศไทยกระโดดจากการเป็นประเทศโลกที่สาม ข้ามประเทศโลกที่สอง(ซึ่งไม่รู้ไอ้ฝรั่งมันจัดไว้หรือเปล่า)ไปสู่ประเทศที่เจริญแล้วซ่ะที สงสารลูกหลานรุ่นหลังๆ เถอะ ถ้าพวกท่านยังประพฤติ ปฏิบัติกันอยู่แบบเดิมๆ เด็กๆรุ่นหลัง ก็จะต้องย่ำอยู่กับโลกที่สาม ไม่ได้ผุดได้เกิด ได้ยกฐานะเป็นผู้เจริญแล้วกับเขาหรอก เอ้า..หาเรื่องด่าคนจนได้
กลับเข้าเรื่อง...เมื่อทุกคนขึ้นรถ ก่อนจะออกรถ ผมถามว่าใครลืมอะไรบ้าง?(ตามหลักปฏิบัติของไกด์ที่ดี) และก็ได้คำตอบที่ดี ว่ามีการลืมกล้องถ่ายรูปไว้ในห้อง แต่เจ้าตัวไม่ซีเรียส ก็เลยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ออกจากโรงแรมหาดกะรน มุ่งหน้าเข้าตัวเมืองภูเก็ตเพื่อชมตึกเก่า รูปแบบ ชิโน-โปตุกีส และพิพิทธภัณฑ์ไท้หัว(ไม่ได้เข้าไปปิดวันพุธ)ที่ถนนถลาง ผมขับรถไปพลาง ขายยาไปพลาง ใส่มุขตลกไปบ้าง เอาเรื่องจริงพูดเล่นบ้าง เอาเรื่องเล่นมาพูดจริงบ้าง ทั้งคณะไม่ได้ถือสาหาความกับผม ดูทุกคนมีความสุข สนุกสนานไปตามบรรยากาศของความเป็นกันเอง
จนออกจากตัวเมืองภูเก็ต ขึ้นถนนสายหลัก วิ่งย้อนกลับไปบนเส้นทางที่มาจากสนามบิน ดิ่งไปสวนน้ำ ต.ไม้ขาว ซึ่งเลยสนามบินไปอีกประมาณ 4 กิโลเมตร
ขณะที่รถวิ่งอยู่บนถนน ผมถามรวมๆไปว่า มาเที่ยวทะเล ทำไมไปเล่นสวนน้ำจืด ได้รับคำตอบกลับมาว่า ก็ที่อุดรธานี มันไม่มีนี่ เออ..จริงของเขาแฮะ ถามโง่ๆ ไปได้!
10 โมงเศษ มาถึงสวนน้ำ สารภาพตรงๆว่า ผมก็เพิ่งมาเป็นครั้งแรก ผมไม่ได้บอกพวกเขาหรอก ก็พวกเขาไม่ได้ถามผมนี่! แต่แถวนั้นไม่เป็นปัญหากับผมหรอก เพราะผมเที่ยวทะลุปรุโปร่ง ตั้งแต่ยังทำงานอยู่สนามบินเมื่อสิบกว่าปีก่อน ลูกน้องเก่ามีบ้านอยู่แถวนั้นหลายคน
ด้านหน้าสวนน้ำภูเก็ต
เมื่อพวกเขาลงจากรถ และนัดแนะเวลาให้ผมมารับกลับเรียบร้อย พวกเขาไปซื้อตั๋ว ผมจึงถือโอกาสเข้าไปทำ Contract Rate กับ Sales & Marketing เพื่อจะได้ส่งทัวร์มาให้เขา ในนาม Layan Travel and Tour โอกาสต่อไป โชคดีที่ ผู้จัดการ Sale รู้จักผม เนื่องจากเขาเคยไปเช่าหาดลายัน จัดปาร์ตี้ หลายครั้ง จึงทำ Contract ได้ ทั้งๆที่ผมไม่ได้เอาใบอนุญาตของ ททท.ไปด้วย แต่สัญญาว่าจะจัดการให้เขาเร็วที่สุด ขอขอบคุณมา ณ.โอกาสนี้ด้วย
ภายในสวนน้ำ
ผมขับรถออกมาจากสวนน้ำ WEST SANDS PHUKET หรือ Splash Jungle กลับไปสนามบิน เพื่อหาข้าวเช้ากินและพบปะเพื่อนฝูงเก่าๆ และเพื่อรอเวลากลับไปสวนน้ำในตอนบ่าย
บ่าย 3 โมงเศษๆ ผมกลับไปสวนน้ำตามเวลานัดรับ บ่าย 3 โมงครึ่ง(พวกเขารักษาเวลาได้ดีจริงๆ) พวกเขามาขึ้นรถด้วยท่าทางเหนื่อยๆ เพลียๆ แต่ยังร่าเริง แล้วผมก็พาพวกเขาตรงดิ่งกลับโรงแรม เซนทาร่ากะรน อ้อ..มีคนหนึ่ง ลงที่หน้าเซ็นทรัลในเมือง ฟังว่าจะบินเดี่ยวเพื่อไปหาประสบการณ์ ผมละเป็นห่วง เพราะหน้าตาแกยิ่งเหมือนชาวเกาหลีอยู่ด้วย กลัวว่า จะถูกพวกแท็กซี่ป้ายดำหลอกพาไปฟันที่ อาบ อบ นวด ซ่ะจริงๆ
ผมพาคณะมาถึงโรงแรม 5 โมงเศษ ทุกคนลงจากรถ ก่อนจะจากกัน ผมบอกพวกเขาว่า วันต่อๆไป จนถึงวันกลับ ผมอาจจะไม่ได้มาบริการอีกเพราะผมมีภารกิจอื่น แต่โทรหาผมได้ตลอด 24 ชั่วโมง เมื่อต้องการคำแนะนำหรือมีปัญหา และสัญญาว่าจะเล่าเรื่องของพวกเขา ที่เว็บไซต์ “ชำนาญ ณ.อันดามัน เล่าเรื่อง” ให้ได้อ่าน
แล้วผมก็ขับรถออกมา วันศุกร์ที 1ต.ค.พวกเขาไปเกาะราชาตอนเช้า ผมไปนครศรีธรรมราช ตอนค่ำ
เราเจอกันอีกใน Face Book หลังจากวันนั้น และคงจะได้เจอกันอีกบ่อยๆ ฝากความปรารถนาดีถึงทุกคนด้วยครับ หวังว่าคงจะได้ให้บริการ พวกคุณหรือใครก็ตามที่พวกคุณแนะนำมา ไม่ว่าจะเป็นการจองรถบริการ รับ-ส่ง,จองทัวร์ทะเล,ทัวร์เดินป่า,ทัวร์ตกปลา,จัดกรุ๊ปทัวร์,PrivateTour,จองโรงแรม,จองตั๋วเครื่องบินและจองเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ต่างๆ นึกถึง ชำนาญ ณ.อันดามัน แห่ง Layan Travel and Tour นะครับ ถือโอกาส โฆษณา ซ่ะเลย อิ..อิ..
สวัสดี
ขอบคุณครับ ที่เขียนถึงพวกผม
ตอบลบเล่าเรื่องได้สุดยอดมาก เหมือนย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ตอนกำลังเที่ยวอยู่เลย
... และก็ ขอบคุณสำหรับการบริการที่แสนดี ประทับใจ ตรงต่อเวลา รวมถึง เกร็ดความรู้ต่างๆที่ให้ไว้ และ มุขต่างๆที่ขยันปล่อยออกมาให้ได้ครื้นเครงตลอดเวลาเดินทางครับ
ไว้มีโอกาส จะใช้บริการอีกนะครับ พวกเพื่อน ๆ เห็นแล้วอยากไปเที่ยวอีกหลายคน เยี่ยมยอดครับ
ตอบลบยินดีต้อนรับสู่ไข่มุกอันดามัน ด้วยความเต็มใจเป็นอันขาดไปเลย และอย่าลืมแชร์ลิงก์ให้เพื่อนๆ ได้อ่านด้วยนะครับ เผื่อว่าผมจะมีจ๊อบเพิ่มขึ้น ฮ้า ฮ้า..
ตอบลบยังไงก็ ขอบคุณทุกคนที่ไว้วางใจให้ ชำนาญ ณ.อันดามัน รับใช้ครับผม