ประสบการณ์ลิ่มเลือดอุดตัน(2)

            เมื่อตอนที่แล้ว ข้าพเจ้าได้นอนเตียงเสริมอยู่กลางสามแยกที่ไม่มีไฟแดง หน้าห้องผู้ป่วยอายุรกรรมและได้บอกกับพยาบาลว่าต้องการห้องพิเศษ

            หลังจากได้รับคำตอบที่น่าเศร้าใจว่าห้องพิเศษจองยาก ข้าพเจ้าก็ได้แต่นอนปลงอนิจจังและยอมรับสภาพว่าเราเข้ามารับการรักษาในสถานะผู้ป่วยใช้สิทธิ์ผู้สูงวัย จึงไม่ควรจะเรียกร้องในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่ข้าพเจ้าก็ได้บอกให้ลูกชายลองไปติดต่อสอบถามที่ห้องลงทะเบียนดูว่าพอจะเป็นไปได้หรือไม่อย่างไร

หลังจากนั้น ข้าพเจ้านอนปิดตาสงบจิต สงบใจนิ่งๆ กระทั่งพอเคลิ้มๆ ก็ได้ยินเสียงหวานๆว่า “ลุง ลุง ตื่นๆ ฉีดยา”

ข้าพเจ้าลืมตาขึ้นเห็นนางฟ้าหน้าหวาน กำลังยืนก้มมองข้าพเจ้าอยู่ด้วยสีหน้าเรียบๆ ข้าพเจ้าไม่เคยเห็นรอยยิ้มจากนางฟ้าพวกนี้เลยตั้งแต่เข้ามาที่นี่ จึงทายใจไม่ถูกว่าพวกเธอแต่ละคนใจดีหรือใจร้ายกันแน่!?

            “ฉีดยาอะไรครับ?” ข้าพเจ้าถามนางฟ้าอย่างเพลียๆ

            “ยาลดไขมันในเลือดค่ะ ลุงมีไขมันในเลือดตั้ง 800 นะ อยู่มาได้ยังไงก็ไม่รู้” เธอบอกข้าพเจ้า พร้อมกับคำพูดแสดงความแปลกใจ คล้ายกับว่า “ลุงน่าจะตายไปตั้งนานแล้ว” อะไรประมาณนั้น (ตามความเข้าใจของข้าพเจ้าคนเดียว)

            หลังจากนั้นเธอก็ฉีดยาลดไขมันที่สะดือของข้าพเจ้าอย่างประณีตบรรจง แล้วบอกให้ข้าพเจ้านอนรอหมอมาตรวจอาการอีกที

            ช่วงเวลาที่รอหมอ ข้าพเจ้ามีความจำเป็นจะต้องไปเข้าห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านในสุดของห้องอายุรกรรม พร้อมกับขับเสาน้ำเกลือไปด้วยอย่างทุลักทุเล เพราะเสาน้ำเกลือชนโน่น ชนนี่ตลอดทางทั้งขาไป ขากลับ ด้วยความคับแคบของทางเดิน

หลังจากที่ข้าพเจ้านั่งหอบหน้าซีดอยู่บนเตียง มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงมาส่งอาหารให้ผู้ป่วยตามเตียงต่างๆ พร้อมกับส่งให้ข้าพเจ้าหนึ่งถาดหลุม ข้าพเจ้ามองข้าวต้มโจ๊กไก่ในถาดหลุมนั่นอย่างเศร้าใจ เพราะไม่มีช้อนกินข้าวให้มาด้วย ข้าพเจ้าถามหาช้อนจากเธอคนนั้น เธอตอบด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆว่า “ไม่มีหรอก แต่เดี๋ยวจะหาให้” ก็ยังดี ที่ยังมีน้ำใจอยู่บ้าง ข้าพเจ้าคิดในใจ

            ไม่นานหลังจากข้าพเจ้าพยายามกินโจ๊กนั่นด้วยความหิวโหย โดยไม่ได้คำนึงถึงรสชาดใดๆ ลูกชายก็กลับมาบอกว่า จองห้องพิเศษไว้ได้แล้ว แต่ต้องรอให้คนที่อยู่ก่อนเขาออกไป หลังจากนั้นเขาจะแจ้งมาที่พยาบาลเพื่อจะได้ย้ายเราเข้าไปแทน ข้าพเจ้าเข้าใจคำพูดของคนทำความสะอาดที่พูดว่า “หายป่วยกลับไปก็ยังไม่ได้ห้องพิเศษ”

            ประมาณเกือบ 9 โมงเช้า ขณะที่ข้าพเจ้านอนเบลอๆ เพราะฤทธิ์ยา มีหนุ่มสาว 2 คน หน้าตาละอ่อนทั้งคู่ ใส่เสื้อคลุมแขนสั้นสีขาว เขียนว่ากระทรวงสาธารณสุขบนกระเป๋าเสื้อ ข้าพเจ้าไม่แน่ใจว่าพวกเขาเป็นแพทย์จบใหม่หรือแพทย์ฝึกหัดกันแน่ เขา(คนหนุ่ม)เอาหูฟังมาจิ้มๆที่บริเวณหน้าอกทั้งสองข้างและบริเวณท้องของข้าพเจ้า หลังจากนั้นก็ถามอาการเหมือนกับที่พยาบาลทุกคนถามมาก่อนหน้านี้ ตบท้ายกับคำถามว่า ถ้าคะแนนเต็ม10 ตอนนี้ลุงให้คะแนนตัวเองเท่าไหร่(อีกครั้ง) ข้าพเจ้าตอบว่าประมาณ 8 คะแนน พวกเขาทั้งสองยืนปรึกษากันหนุงหนิงๆ สักครู่ แล้วก็จดบันทึกยิกๆ ลงบนชาร์ตประวัติผู้ป่วย

            ไม่นานหลังจากนั้น มีนายแพทย์ตัวจริง(ตามความเข้าใจของข้าพเจ้า)มายืนอยู่ข้างเตียงและมองข้าพเจ้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ฟังรายงานจากละอ่อนผู้ชายซึ่งข้าพเจ้าได้ยินว่า “ผู้ป่วยชายอายุ 62 ปี มีน้ำตาลในเลือด361..มีไขมันในเลือด800 ..หัวใจ บลาๆๆๆๆ..อาการ บลาๆๆๆ และ..บลาๆๆๆ”

หมายเหตุ..บลาๆๆๆ เป็นภาษาแพทย์ ข้าพเจ้าไม่สามารถเข้าใจได้

            หลังจากได้รับรายงานโดยวาจาเสร็จสิ้น นายแพทย์ตัวจริงพยักหน้า 3 หงึก แล้วเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย..ข้าพเจ้าขอเศร้าใจแป๊บ

            ข้าพเจ้านอนฟังเสียงกบ เขียด ปาด อึ่งอ่าง คางคกและเสียงสัตว์ต่างๆ ซึ่งร้องประสานเสียงออกมาจากในห้องผู้ป่วยและรอบๆเตียงของข้าพเจ้าอย่างเคลิบเคลิ้มต่อไป

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ตลอดเวลานั้น ข้าพเจ้าสังเกตเห็นมีการทะยอยเข็นเตียงผู้ป่วยออกจากห้องไปเป็นระยะๆ บางเตียงห่มผ้าตั้งแต่คอคลุมปิดมิดปลายเท้า มีเสาน้ำเกลือห้อยโตงเตงไปด้วย บางเตียงห่มคลุมหน้ามิดชิดถึงปลายเท้า โดยมีญาติๆเดินร้องไห้ตามไปด้วย หลายๆเตียงญาติเก็บข้าวของทะยอยกันกลับบ้าน ส่วนตรงสามแยกรอบๆเตียงข้าพเจ้าต่างก็ทะยอยไปจนหมด เหลือข้าพเจ้าอยู่เตียงเดียว รู้สึกเหงาๆ วังเวง ว้าเหว่เหมือนกัน

กระทั่งเมื่อมีเจ้าหน้าที่มาส่งอาหารเที่ยงให้ผู้ป่วย แต่ครั้งนี้ข้าพเจ้าไม่ได้กิน เพราะเขาไม่มีช้อนให้เหมือนตอนเช้า ข้าพเจ้าจึงบอกให้ลูกชายไปหาซื้อพวกซาลาเปาและนมถั่วเหลืองมากินพอประทังหิว

ประมาณบ่ายโมงแก่ๆ มีนางฟ้ามาบอกว่าวันนี้หมอให้กลับบ้านได้ พร้อมกับเอาใบสั่งยามาให้และบอกว่าให้ญาติไปเอายาที่ห้องยากลับมาให้พยาบาลที่นี่ ข้าพเจ้าจึงบอกให้ลูกสะใภ้เป็นคนไปเอายา

ลูกสะใภ้หายไปประมาณครึ่งชั่วโมง แล้วกลับมาบอกข้าพเจ้าว่า เจ้าหน้าที่ห้องยาจะเอายามาให้เอง ข้าพเจ้าชักจะ งงๆ แต่ก็บอกให้ลูกสะใภ้ไปแจ้งที่ห้องพยาบาลว่าทางห้องยาเขาจะเอายามาให้เอง

ต่อจากนั้น ข้าพเจ้าจำต้องนอนฟังเสียงสัตว์ต่างๆต่อไป แต่ก็เบาบางลงกว่าเมื่อช่วงเช้ามาก กระทั่งประมาณบ่าย 3 โมงอ่อนๆ ยังไม่มีอะไรคืบหน้าทั้งที่ข้าพเจ้าได้เซ็นเอกสารทุกอย่างเรียบร้อยไปนานแล้ว มีความรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นสักอย่างแน่ๆ จึงได้บอกลูกชายให้ไปที่ห้องพยาบาลและให้บอกเขาว่า ถ้าทางห้องยายังไม่ส่งยามาให้ เราขอไปรับยาเองก็ได้

เจ้าลูกชายหายไปสัก 2-3 นาที กลับมาพร้อมกับนางฟ้า เมื่อมาถึงเธอส่งใบนัดให้ข้าพเจ้าเพื่อมาตรวจเลือดและพบหมอในครั้งต่อไป หลังจากนั้นจึงจัดการถอดเข็มน้ำเกลือออกจากหลังมือของข้าพเจ้าพร้อมกับบอกว่า “ลุงไปขอรับยาที่ห้องยาด้วยตัวเองแล้วกลับบ้านได้เลยนะ ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว”

“ครับ” ข้าพเจ้าตอบไปอย่าง งงๆ(อ้าวววว แล้วทำไมเพิ่งมาบอกเอาตอนนี้..ข้าพเจ้าคิดในใจ)

หลังจากนั้น ข้าพเจ้าก็ชวนลูกหลาน เดินกันเป็นพรวนไปที่ห้องยา เมื่อไปถึงห้องยาซึ่งอยู่ชั้นล่างใกล้กับห้องทำบัตร ข้าพเจ้าตรงดิ่งไปที่ช่องจ่ายยา บอกชื่อเสียงเรียงนามอย่างเสียงดังฟังชัด เจ้าหน้าที่เงยหน้าจากโทสัพ แล้วหยิบถุงยาที่จัดเตรียมไว้แล้วส่งให้ข้าพเจ้าทันที พร้อมกับบอกว่า “ลุงกินยาตามหน้าซองที่บอกไว้นะ”

“ครับ” ข้าพเจ้าตอบไปอย่าง งงๆ(อีกครั้ง)

ข้าพเจ้ารีบชวนลูก ชวนหลานเดินออกมาที่รถอย่าง งงๆ(เพื่อกลับบ้าน)

จบสวยหรือจบไม่สวย ข้าพเจ้าก็ไม่แน่ใจนัก

ประสบการณ์ลิ่มเลือดอุดตัน(1)

            ประมาณตี 1 ของคืนต้นเดือนเมษายน 61 หลังจากลุกขึ้นไปเยี่ยวแล้วกลับมานอนต่อ แต่มีความรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ค่อยจะเต็มปอด พยายามหายใจลึกๆ แต่ก็ไม่รู้สึกดีขึ้น กลับรู้สึกเหนื่อยเพิ่มขึ้นและรู้สึกจุกแน่นที่บริเวณหัวใจ มีอาการเหมือนกำลังจะเป็นลม จึงลุกขึ้นไปหายาลมกิน ลูกชายที่นั่งเล่นเกมส์คอมฯอยู่ รู้สึกสงสัย ถามว่าพ่อเป็นอะไร?ข้าพเจ้าเล่าอาการให้ฟังอย่างที่เป็น..

เขาบอกว่าอาการแบบนี้ต้องไปโรงพยาบาลนะ

ข้าพเจ้าว่าคงไม่เป็นอะไรมากหรอก กินยาลมแล้วเดี๋ยวก็คงจะหาย

            เวลาผ่านไปประมาณ 20 นาทีหลังจากกินยาลม อาการไม่ดีขึ้น กลับหายใจยากขึ้นจนรู้สึกหน้ามืดและใจสั่น จึงบอกลูกชายให้พาไปโรงพยาบาล

            ประมาณ 15 นาที จากบ้านถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัด ลูกชายจอดรถส่งข้าพเจ้าที่หน้าห้องฉุกเฉินก่อนที่เขาจะขับรถไปหาที่จอดซึ่งหายากมากที่โรงพยาบาลแห่งนี้

            ข้าพเจ้าลงจากรถเดินกะย่องกะแย่งผ่านคนหน้าตาซีดเซียวอมทุกข์หลายคนที่นั่งอยู่บริเวณนั้นไปที่โต๊ะคัดแยกผู้ป่วยที่หน้าห้องฉุกเฉิน ซึ่งมีแต่เครื่องวัดความดันเก่าๆวางอยู่ ไม่มีพยาบาล ไม่มีผู้ช่วยพยาบาล ไม่มีแม้แต่เวรเปลหรือใครทั้งสิ้นที่เกี่ยวข้องเป็นพนักงานของโรงพยาบาล ข้าพเจ้าเริ่มหมดแรง หน้ามืดจึงนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะนั่นและฟุบหน้าบนโต๊ะอย่างทอดอาลัย

            นานเท่าไหร่ไม่แน่ใจ ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียก “ลุง ลุง เป็นอะไร?”

             “แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก” ข้าพเจ้าเงยหน้าขึ้นตอบ

            “ลุงทำบัตรหรือยัง? มีญาติมาไหม?” เธอถามต่อ

            “ยังไม่ได้ทำบัตร มากับลูกชาย กำลังเอารถไปจอด” ข้าพเจ้าพยายามตอบ

            เธอถามชื่อข้าพเจ้าและเรียกเวรเปลมาจัดการเอาข้าพเจ้าขึ้นเปลเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

            ในห้องฉุกเฉิน ข้าพเจ้าได้ยินเสียงเด็กร้องด้วยความเจ็บปวดและเรียกหาแม่ตลอดเวลา ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครวญคราง ได้ยินเสียงคนแก่ครางฮือๆ ได้ยินเสียงหมอ พยาบาลและเจ้าหน้าที่สอบถามผู้ป่วยถึงอาการต่างๆ

            เวรเปลเข็นข้าพเจ้าไปจอดเทียบกับเตียงด้านในสุด ซึ่งมีคนนอนสงบนิ่งอยู่ ข้าพเจ้าเหลือบเห็นปลายเท้าที่โผล่ออกมาจากผ้าที่คลุมตั้งแต่หัว ซีดขาวมากกว่าคนปกติ ข้าพเจ้ารู้สึกสงสัยว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า!?

เวลาผ่านไปพอสมควร มีพยาบาลมาถามชื่อและอาการของข้าพเจ้า วัดความดัน วัดคลื่นหัวใจ เจาะเลือดและดูดเลือดไปหลอดใหญ่ หลังจากนั้นก็เอากระปุกเล็กๆให้ข้าพเจ้า บอกให้ไปเยี่ยวใส่กระปุกมาให้เขา

 ข้าพเจ้าลงจากเตียงเข็นโดยการพยุงของพยาบาลไปหน้าห้องน้ำ ก่อนเข้าห้องน้ำเธอบอกว่า “ทำความสะอาดอวัยวะเพศก่อนฉี่นะลุง” ข้าพเจ้าพยักหน้าให้เธอสองหงึกก่อนเข้าห้องน้ำ

            หลังออกจากห้องน้ำพร้อมกระปุกเยี่ยวส่งให้พยาบาลคนเดิม เธอพยุงไปที่เตียงอย่างทุลักทุเล เพราะข้าพเจ้ามือแขนชาและกำลังหมดแรงลงเรื่อยๆ

            เมื่อมาถึงเตียง เขาเอายาเม็ดมาให้อมไว้ใต้ลิ้น ประมาณ2-3 นาที หลังจากนั้น เขาถามว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นบ้างไหม? ถ้าคะแนนเต็มสิบ จะให้คะแนนเท่าไหร่..ข้าพเจ้าให้คะแนนตัวเองไปตามความรู้สึกในขณะนั้นว่าประมาณครึ่งของคะแนนเต็ม..เขาพยักหน้าอย่างพอใจและบอกให้ข้าพเจ้านอนรอฟังผลเลือดต่อไป

กระทั่งตีสามครึ่ง จึงมีหมอหนุ่ม หน้าตาดีเหมือนพระเอก“บุพเพสันนิวาส” มาถามอาการและบอกข้าพเจ้าว่า “ลุงเป็นลิ่มเลือดอุดตันนะ ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อจะดูอาการอีกสักวัน” ข้าพเจ้าก็ได้แต่พยักหน้ารับทราบ

            หลังจากนั้นก็มีรายการวัดความดันอีกครั้ง วัดคลื่นหัวใจอีกครั้งและฉีดยาที่สะดือหนึ่งเข็ม ก่อนฉีดข้าพเจ้าถามพยาบาลว่าเป็นยาอะไร จึงต้องฉีดที่สะดือ(เพราะข้าพเจ้าไม่ได้ถูกหมาบ้ากัด)..เธอบอกว่าเป็นยาลดน้ำตาล ลุงมีน้ำตาลในเลือดตั้ง361นะ โดยปกติคนมีน้ำตาลสูงขนาดนี้ เขาช๊อคตายไปเยอะแล้วนะ..ทำเอาข้าพเจ้าสะดุ้งเยือก

            หัวรุ่งคืนนี้ คนไข้ฉุกเฉินไม่มีเข้ามาเลย ห้องฉุกเฉินจึงเงียบเชียบดี ข้าพเจ้านอนอยู่บนเตียงเข็นในห้องฉุกเฉินติดกับคนที่ไม่ขยับตัวเลยตั้งแต่เราเจอกัน วินาทีนี้ข้าพเจ้ามั่นใจ 10 คะแนนเต็มตามที่ระแวง เพราะตั้งแต่ข้าพเจ้ามานอนอยู่ใกล้เขา ไม่เห็นมีพยาบาลหรือหมอมาถามอาการ วัดความดัน วัดคลื่นหัวใจ เจาะเลือดหรือทำอะไรกับเขาเลย ข้าพเจ้าไม่กลัวผีหรอก..แต่ก็ไม่ชอบนอนติดกับคนตายสักเท่าไหร่ หึหึ.

กระทั่งตีห้าครึ่ง ข้าพเจ้ารู้เวลาเพราะจะเหลือบตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ใกล้โต๊ะหมอเวรบ่อยๆ

พยาบาลมาถามว่า “ลุงมีญาติหรือเปล่า?”

“มีลูกชายครับ แต่ตอนนี้เขากลับบ้าน จะมาตอนเช้า” ข้าพเจ้าตอบเธอ

“ถ้ายังงั้น เราจะย้ายลุงไปที่ตึกผู้ป่วยก่อนนะ” เธอบอก

ข้าพเจ้าพยักหน้าเชิงรับรู้

หลังจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่เวรเปลหน้าตายับยู่ยี่(คงจะถูกปลุกจากนั่งหลับ)มาเข็นเตียงข้าพเจ้า กระแทกโน่น กระทบนั่น ตึงตัง โครมคราม ไปเข้าลิฟท์ ขึ้นไปชั้นที่2 ออกจากลิฟท์ เขาเข็นไปจอดเอี๊ยดอยู่ในทางเดินแคบๆ แสงไฟสลัวๆ ไม่มีคนแม้แต่คนเดียว แล้วเขาก็หายไปทางไหนก็ไม่รู้ ข้าพเจ้าสังเกตไม่ทัน

ประมาณ 5 นาทีหลังจากนั้น มีผู้ชายอีกคน มาจากทางไหนก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน เข็นข้าพเจ้าเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่ง ซึ่งข้าพเจ้ารู้ทันทีจากประสบการณ์ว่าเป็นห้องเอ็กซ์เรย์

“ทำไมต้องเอ็กซ์เรย์ด้วย?” ข้าพเจ้าถามเขาเบาๆอย่างเกรงใจ

“ไม่รู้ ต้องถามหมอเอาเอง” เขาตอบหนักๆ อย่างไม่เกรงใจ

ข้าพเจ้าเงียบกริบและทำตามคำสั่งของเขา ซึ่งบอกให้ข้าพเจ้านอนนิ่งๆอย่าหายใจ ข้าพเจ้าทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่าย หึหึ

เสร็จสิ้นขบวนการ เขาเข็นข้าพเจ้ามาไว้ในทางเดินแคบๆที่เดิม แต่เริ่มมีแสงสว่างจากภายนอกเข้ามาบ้างแล้ว

ไม่นาน เวรเปลคนแรกก็มาเข็นข้าพเจ้าต่อไปตามทางเดินซึ่งเริ่มเห็นคนเดินกันพลุกพล่านบ้างแล้ว ผ่านตึกต่างๆ กระทั่งขึ้นไปชั้นที่2 ของตึกอายุรกรรมชาย ซึ่งผู้ป่วยส่วนใหญ่จะถูกเจาะคอเพื่อให้อาหารทางสายยางและหายใจกับเครื่องอ๊อกซิเจน บางคนนอนตาค้างเหมือนปลาตายก็มี ประมาณว่าเข้าขั้น “โคม่า”เกือบทุกคน

เจ้าหนุ่มหน้ายู่ยี่ พยายามเข็นเตียงของข้าพเจ้าเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยเตียงของผู้ป่วย แม้กระทั่งตามทางเดิน กระทบกระแทกเบียดเสียดเข้าไปเพื่อหาเตียงว่างให้กับข้าพเจ้า แต่เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งทางก็ต้องเบรกกึก เมื่อพยาบาลคนหนึ่งตะโกนมาว่า “ไม่ต้องเข้ามา ไม่มีเตียงว่าง พาไปรอหน้าห้องก่อน” นั่นแหละเขาถึงได้ยอมพาข้าพเจ้าถอยออกมาจอดไว้ที่หน้าห้องแล้วบอกข้าพเจ้าว่า “นอนอยู่นี่ก่อนนะ รอเตียงว่าง” แล้วเขาก็จากไปอย่างไม่ใยดี ข้าพเจ้ารู้สึกเศร้าแป๊ป!.

ประมาณเกือบๆ 8 โมงเช้า ในขณะที่ข้าพเจ้านอนดูผู้คนเดินกันพลุกพล่านและกำลังรู้สึกเวทนาตัวเองอยู่นั้น ก็มีนางฟ้าชุดขาวคนหนึ่งเข้ามาถามชื่อและขอดูดเลือดอีกหลอด แล้วบอกข้าพเจ้าว่าให้รอสักแป๊บจะหาเตียงให้

แป๊บหนึ่งจริงๆ ข้าพเจ้าก็ได้ลงไปนอนบนเตียงเสริมเตี้ยๆเหมือนเตียงไม้ที่มีขายตามงานวัด ซึ่งเจ้าหน้าที่เอามาจัดวางไว้ตรงกลางสามแยกพอดี เพราะปลายเตียงเป็นทางเข้าห้องผู้ป่วย ถัดไปทางซ้ายมือเป็นลิฟท์ ถัดไปอีกมีเตียงผู้ป่วย 2 เตียงอยู่ในซอก ถัดไปอีกเป็นประตูออกไประเบียงตึก ทางด้านขวามือถัดจากทางเข้าห้องผู้ป่วย มีเตียงผู้ป่วย 2 เตียงอยู่ในซอก ถัดไปเป็นบันไดขึ้นลงและบนหัวนอนของข้าพเจ้ามีเตียงผู้ป่วยตลอดผนังริมหน้าต่าง เตียงของข้าพเจ้าจึงอยู่กลาง 3 แยกพอดีและเป็น 3 แยกที่ไม่มีไฟสัญญาณจราจรเสียด้วย การจราจรที่คับคั่ง จึงมีการกระทบกระทั่ง เฉี่ยวชนกันตลอดเวลา ข้าพเจ้านอนเฉี้ยว เฉียว

ข้าพเจ้าถามนางฟ้าคนหนึ่งที่เดินมาใกล้ๆว่าพอจะมีห้องพิเศษบ้างไหม?

เธอบอกว่าต้องไปติดต่อสอบถามที่ห้องทำบัตรลงทะเบียน

มีเสียงแทรกมาจากใกล้ๆ “โอ้ยยย อย่าไปถามให้เสียเวลาเล้ย ห้องพิเศษไม่ว่างหรอก บางคนมาจองไว้ จนหายป่วยกลับไปก็ยังไม่ได้” ข้าพเจ้าหันมองไปตามเสียงก็เห็นผู้หญิงคนที่พูดกำลังถูพื้นอยู่

โปรดติดตามตอนต่อไป..