ประมาณตี 1
ของคืนต้นเดือนเมษายน 61 หลังจากลุกขึ้นไปเยี่ยวแล้วกลับมานอนต่อ แต่มีความรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ค่อยจะเต็มปอด
พยายามหายใจลึกๆ แต่ก็ไม่รู้สึกดีขึ้น
กลับรู้สึกเหนื่อยเพิ่มขึ้นและรู้สึกจุกแน่นที่บริเวณหัวใจ มีอาการเหมือนกำลังจะเป็นลม
จึงลุกขึ้นไปหายาลมกิน ลูกชายที่นั่งเล่นเกมส์คอมฯอยู่ รู้สึกสงสัย
ถามว่าพ่อเป็นอะไร?ข้าพเจ้าเล่าอาการให้ฟังอย่างที่เป็น..
เขาบอกว่าอาการแบบนี้ต้องไปโรงพยาบาลนะ
ข้าพเจ้าว่าคงไม่เป็นอะไรมากหรอก กินยาลมแล้วเดี๋ยวก็คงจะหาย
เวลาผ่านไปประมาณ
20 นาทีหลังจากกินยาลม อาการไม่ดีขึ้น กลับหายใจยากขึ้นจนรู้สึกหน้ามืดและใจสั่น
จึงบอกลูกชายให้พาไปโรงพยาบาล
ประมาณ 15 นาที
จากบ้านถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัด ลูกชายจอดรถส่งข้าพเจ้าที่หน้าห้องฉุกเฉินก่อนที่เขาจะขับรถไปหาที่จอดซึ่งหายากมากที่โรงพยาบาลแห่งนี้
ข้าพเจ้าลงจากรถเดินกะย่องกะแย่งผ่านคนหน้าตาซีดเซียวอมทุกข์หลายคนที่นั่งอยู่บริเวณนั้นไปที่โต๊ะคัดแยกผู้ป่วยที่หน้าห้องฉุกเฉิน
ซึ่งมีแต่เครื่องวัดความดันเก่าๆวางอยู่ ไม่มีพยาบาล ไม่มีผู้ช่วยพยาบาล
ไม่มีแม้แต่เวรเปลหรือใครทั้งสิ้นที่เกี่ยวข้องเป็นพนักงานของโรงพยาบาล ข้าพเจ้าเริ่มหมดแรง
หน้ามืดจึงนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะนั่นและฟุบหน้าบนโต๊ะอย่างทอดอาลัย
นานเท่าไหร่ไม่แน่ใจ
ได้ยินเสียงผู้หญิงเรียก “ลุง ลุง เป็นอะไร?”
“แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก” ข้าพเจ้าเงยหน้าขึ้นตอบ
“ลุงทำบัตรหรือยัง?
มีญาติมาไหม?” เธอถามต่อ
“ยังไม่ได้ทำบัตร
มากับลูกชาย กำลังเอารถไปจอด” ข้าพเจ้าพยายามตอบ
เธอถามชื่อข้าพเจ้าและเรียกเวรเปลมาจัดการเอาข้าพเจ้าขึ้นเปลเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
ในห้องฉุกเฉิน ข้าพเจ้าได้ยินเสียงเด็กร้องด้วยความเจ็บปวดและเรียกหาแม่ตลอดเวลา
ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครวญคราง ได้ยินเสียงคนแก่ครางฮือๆ ได้ยินเสียงหมอ
พยาบาลและเจ้าหน้าที่สอบถามผู้ป่วยถึงอาการต่างๆ
เวรเปลเข็นข้าพเจ้าไปจอดเทียบกับเตียงด้านในสุด
ซึ่งมีคนนอนสงบนิ่งอยู่ ข้าพเจ้าเหลือบเห็นปลายเท้าที่โผล่ออกมาจากผ้าที่คลุมตั้งแต่หัว
ซีดขาวมากกว่าคนปกติ ข้าพเจ้ารู้สึกสงสัยว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า!?
เวลาผ่านไปพอสมควร มีพยาบาลมาถามชื่อและอาการของข้าพเจ้า
วัดความดัน วัดคลื่นหัวใจ เจาะเลือดและดูดเลือดไปหลอดใหญ่ หลังจากนั้นก็เอากระปุกเล็กๆให้ข้าพเจ้า
บอกให้ไปเยี่ยวใส่กระปุกมาให้เขา
ข้าพเจ้าลงจากเตียงเข็นโดยการพยุงของพยาบาลไปหน้าห้องน้ำ
ก่อนเข้าห้องน้ำเธอบอกว่า “ทำความสะอาดอวัยวะเพศก่อนฉี่นะลุง”
ข้าพเจ้าพยักหน้าให้เธอสองหงึกก่อนเข้าห้องน้ำ
หลังออกจากห้องน้ำพร้อมกระปุกเยี่ยวส่งให้พยาบาลคนเดิม
เธอพยุงไปที่เตียงอย่างทุลักทุเล เพราะข้าพเจ้ามือแขนชาและกำลังหมดแรงลงเรื่อยๆ
เมื่อมาถึงเตียง เขาเอายาเม็ดมาให้อมไว้ใต้ลิ้น
ประมาณ2-3 นาที หลังจากนั้น เขาถามว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นบ้างไหม?
ถ้าคะแนนเต็มสิบ
จะให้คะแนนเท่าไหร่..ข้าพเจ้าให้คะแนนตัวเองไปตามความรู้สึกในขณะนั้นว่าประมาณครึ่งของคะแนนเต็ม..เขาพยักหน้าอย่างพอใจและบอกให้ข้าพเจ้านอนรอฟังผลเลือดต่อไป
กระทั่งตีสามครึ่ง จึงมีหมอหนุ่ม
หน้าตาดีเหมือนพระเอก“บุพเพสันนิวาส” มาถามอาการและบอกข้าพเจ้าว่า “ลุงเป็นลิ่มเลือดอุดตันนะ
ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อจะดูอาการอีกสักวัน” ข้าพเจ้าก็ได้แต่พยักหน้ารับทราบ
หลังจากนั้นก็มีรายการวัดความดันอีกครั้ง
วัดคลื่นหัวใจอีกครั้งและฉีดยาที่สะดือหนึ่งเข็ม
ก่อนฉีดข้าพเจ้าถามพยาบาลว่าเป็นยาอะไร จึงต้องฉีดที่สะดือ(เพราะข้าพเจ้าไม่ได้ถูกหมาบ้ากัด)..เธอบอกว่าเป็นยาลดน้ำตาล
ลุงมีน้ำตาลในเลือดตั้ง361นะ โดยปกติคนมีน้ำตาลสูงขนาดนี้
เขาช๊อคตายไปเยอะแล้วนะ..ทำเอาข้าพเจ้าสะดุ้งเยือก
หัวรุ่งคืนนี้
คนไข้ฉุกเฉินไม่มีเข้ามาเลย ห้องฉุกเฉินจึงเงียบเชียบดี ข้าพเจ้านอนอยู่บนเตียงเข็นในห้องฉุกเฉินติดกับคนที่ไม่ขยับตัวเลยตั้งแต่เราเจอกัน
วินาทีนี้ข้าพเจ้ามั่นใจ 10 คะแนนเต็มตามที่ระแวง
เพราะตั้งแต่ข้าพเจ้ามานอนอยู่ใกล้เขา ไม่เห็นมีพยาบาลหรือหมอมาถามอาการ
วัดความดัน วัดคลื่นหัวใจ เจาะเลือดหรือทำอะไรกับเขาเลย ข้าพเจ้าไม่กลัวผีหรอก..แต่ก็ไม่ชอบนอนติดกับคนตายสักเท่าไหร่
หึหึ.
กระทั่งตีห้าครึ่ง
ข้าพเจ้ารู้เวลาเพราะจะเหลือบตามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ใกล้โต๊ะหมอเวรบ่อยๆ
พยาบาลมาถามว่า “ลุงมีญาติหรือเปล่า?”
“มีลูกชายครับ แต่ตอนนี้เขากลับบ้าน จะมาตอนเช้า”
ข้าพเจ้าตอบเธอ
“ถ้ายังงั้น เราจะย้ายลุงไปที่ตึกผู้ป่วยก่อนนะ”
เธอบอก
ข้าพเจ้าพยักหน้าเชิงรับรู้
หลังจากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่เวรเปลหน้าตายับยู่ยี่(คงจะถูกปลุกจากนั่งหลับ)มาเข็นเตียงข้าพเจ้า
กระแทกโน่น กระทบนั่น ตึงตัง โครมคราม ไปเข้าลิฟท์ ขึ้นไปชั้นที่2 ออกจากลิฟท์ เขาเข็นไปจอดเอี๊ยดอยู่ในทางเดินแคบๆ
แสงไฟสลัวๆ ไม่มีคนแม้แต่คนเดียว แล้วเขาก็หายไปทางไหนก็ไม่รู้
ข้าพเจ้าสังเกตไม่ทัน
ประมาณ 5 นาทีหลังจากนั้น มีผู้ชายอีกคน
มาจากทางไหนก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน เข็นข้าพเจ้าเข้าไปในห้องอีกห้องหนึ่ง
ซึ่งข้าพเจ้ารู้ทันทีจากประสบการณ์ว่าเป็นห้องเอ็กซ์เรย์
“ทำไมต้องเอ็กซ์เรย์ด้วย?”
ข้าพเจ้าถามเขาเบาๆอย่างเกรงใจ
“ไม่รู้ ต้องถามหมอเอาเอง” เขาตอบหนักๆ
อย่างไม่เกรงใจ
ข้าพเจ้าเงียบกริบและทำตามคำสั่งของเขา ซึ่งบอกให้ข้าพเจ้านอนนิ่งๆอย่าหายใจ
ข้าพเจ้าทำตามคำสั่งของเขาอย่างว่าง่าย หึหึ
เสร็จสิ้นขบวนการ
เขาเข็นข้าพเจ้ามาไว้ในทางเดินแคบๆที่เดิม แต่เริ่มมีแสงสว่างจากภายนอกเข้ามาบ้างแล้ว
ไม่นาน
เวรเปลคนแรกก็มาเข็นข้าพเจ้าต่อไปตามทางเดินซึ่งเริ่มเห็นคนเดินกันพลุกพล่านบ้างแล้ว
ผ่านตึกต่างๆ กระทั่งขึ้นไปชั้นที่2 ของตึกอายุรกรรมชาย ซึ่งผู้ป่วยส่วนใหญ่จะถูกเจาะคอเพื่อให้อาหารทางสายยางและหายใจกับเครื่องอ๊อกซิเจน
บางคนนอนตาค้างเหมือนปลาตายก็มี ประมาณว่าเข้าขั้น “โคม่า”เกือบทุกคน
เจ้าหนุ่มหน้ายู่ยี่ พยายามเข็นเตียงของข้าพเจ้าเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยเตียงของผู้ป่วย
แม้กระทั่งตามทางเดิน กระทบกระแทกเบียดเสียดเข้าไปเพื่อหาเตียงว่างให้กับข้าพเจ้า แต่เข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งทางก็ต้องเบรกกึก
เมื่อพยาบาลคนหนึ่งตะโกนมาว่า “ไม่ต้องเข้ามา ไม่มีเตียงว่าง พาไปรอหน้าห้องก่อน”
นั่นแหละเขาถึงได้ยอมพาข้าพเจ้าถอยออกมาจอดไว้ที่หน้าห้องแล้วบอกข้าพเจ้าว่า
“นอนอยู่นี่ก่อนนะ รอเตียงว่าง” แล้วเขาก็จากไปอย่างไม่ใยดี
ข้าพเจ้ารู้สึกเศร้าแป๊ป!.
ประมาณเกือบๆ 8 โมงเช้า ในขณะที่ข้าพเจ้านอนดูผู้คนเดินกันพลุกพล่านและกำลังรู้สึกเวทนาตัวเองอยู่นั้น
ก็มีนางฟ้าชุดขาวคนหนึ่งเข้ามาถามชื่อและขอดูดเลือดอีกหลอด แล้วบอกข้าพเจ้าว่าให้รอสักแป๊บจะหาเตียงให้
แป๊บหนึ่งจริงๆ ข้าพเจ้าก็ได้ลงไปนอนบนเตียงเสริมเตี้ยๆเหมือนเตียงไม้ที่มีขายตามงานวัด
ซึ่งเจ้าหน้าที่เอามาจัดวางไว้ตรงกลางสามแยกพอดี
เพราะปลายเตียงเป็นทางเข้าห้องผู้ป่วย ถัดไปทางซ้ายมือเป็นลิฟท์
ถัดไปอีกมีเตียงผู้ป่วย 2 เตียงอยู่ในซอก ถัดไปอีกเป็นประตูออกไประเบียงตึก
ทางด้านขวามือถัดจากทางเข้าห้องผู้ป่วย มีเตียงผู้ป่วย 2 เตียงอยู่ในซอก
ถัดไปเป็นบันไดขึ้นลงและบนหัวนอนของข้าพเจ้ามีเตียงผู้ป่วยตลอดผนังริมหน้าต่าง
เตียงของข้าพเจ้าจึงอยู่กลาง 3 แยกพอดีและเป็น 3 แยกที่ไม่มีไฟสัญญาณจราจรเสียด้วย
การจราจรที่คับคั่ง จึงมีการกระทบกระทั่ง เฉี่ยวชนกันตลอดเวลา ข้าพเจ้านอนเฉี้ยว
เฉียว
ข้าพเจ้าถามนางฟ้าคนหนึ่งที่เดินมาใกล้ๆว่าพอจะมีห้องพิเศษบ้างไหม?
เธอบอกว่าต้องไปติดต่อสอบถามที่ห้องทำบัตรลงทะเบียน
มีเสียงแทรกมาจากใกล้ๆ “โอ้ยยย
อย่าไปถามให้เสียเวลาเล้ย ห้องพิเศษไม่ว่างหรอก บางคนมาจองไว้
จนหายป่วยกลับไปก็ยังไม่ได้” ข้าพเจ้าหันมองไปตามเสียงก็เห็นผู้หญิงคนที่พูดกำลังถูพื้นอยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
อ่านเรื่องราวกันก่อนแล้วค่อยต้ดสินใจและแบ่งปัน