ชำนาญ ออนทัวร์อีสาน

หลังสงกรานต์ ชำนาญ ณ.อันดามัน ได้รับคำเรียกร้องจากเจ้าน้องชาย ชาง ซาไก ศิลปิน ผู้เขียนเพลงและโปรดิวเซอร์ จากดินแดนทักษิณ ผู้ผินตัวเองไปเป็นเขยอีสานบ้านท่านางเลื่อน อ.ชนบท จ.ขอนแก่น

ด้วยเหตุผล เพื่อให้ไปช่วยดูแลและประสานงาน ในคอนเสิร์ต มาลีฮวนน่า ซึ่งเขาจัดขึ้นที่ร้านอาหารของตัวเอง ชื่อร้านบ้านซาไก ตั้งอยู่ อ.มัญจาคีรี จ.ขอนแก่น ในคืนวันที่ 25 เมษายน 54

ถือเป็นการออนทัวร์ ของนายชำมะนาน ในปี 2554 เพราะนอกจาก ได้ไปช่วยงานคอนเสิร์ตแบบเต็มวง เต็มเวทีของมาลีฮวนน่าแล้ว ยังได้ไปเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวของ อำเภอมัญจาคีรี และได้มีโอกาสไปสัมผัสกับวิถีชีวิตชนบทของพี่น้องชาวอีสานอย่างที่คนจากทะเล น้อยคนจะได้ไปสัมผัสอย่างลึกซึ้งถึงวิถีชีวิต เรียบง่าย พอเพียง แต่จริงใจ

หลังจากการตอบตกลงกับเจ้าชาง ผมวางแผนเดินทางด้วยรถทัวร์ ที่วิ่งตรงจาก ภูเก็ต-หนองคาย ซึ่งเปิดให้บริการมาได้ไม่นาน คิดว่าน่าจะได้ประสบการณ์ที่แตกต่างไปจากการขับรถไปด้วยตัวเอง อีกทั้งยังประหยัดงบประมาณอีกอักโข ถ้าเทียบกับการต้องจ่ายค่าน้ำมันซึ่งพุ่งกระฉูดขึ้นไปลิตรล่ะเกิน 30 บาท

ตอนบ่ายๆ ของวันที่ 22 เม.ย. ผมไปจองตั๋วรถทัวร์ที่สำนักงานชาญทัวร์ ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณ สถานี บขส.ภูเก็ต เพื่อเดินทางในวันที่ 23 เม.ย.

ผมเข้าไปพบกับพนักงานรับจองตั๋วสาว หน้าตาบ่งบอกถึงคนในพื้นที่จุดหมายปลายทาง ประมาณว่าเป็นโลโก้ของบริษัทก็ว่าได้

ผมบอกเธอว่า ขอจองตั๋วไปลงที่ อ.บ้านไผ่ จ.ขอนแก่น ขอที่นั่งชั้นบน แถวซ้ายมือเก้าอี้ตัวหน้าสุด เธอแหงะขึ้นมองหน้าผมแบบมึนๆอย่างสงสัยว่าตาลุงนี่มายังไง? ไปยังไง?

ผมตีหน้าตาย พยักหน้าแบบย้ำความต้องเดิม ด้วยความหวังว่า ที่นั่งตรงนั้น จะทำให้ผมมองเห็นทัศน์วิสัยกว้างไกล ขณะที่รถกำลังวิ่ง เพื่อจะได้เก็บภาพ(แต่ไม่ได้ถ่ายซักรูป)และถ่ายคลิปวีดีโอ จากอะไรก็ตาม ถ้าผมคิดว่าน่าสนใจ เพื่อเอามาประกอบเรื่องโม้ของผม

เธอจัดการเขียนตั๋วขยุกขยิก พร้อมกับบอกผมว่า “ให้ที่นั่ง หนึ่งเอ ราคา 1,107 บาท”

ผมควักเงินส่งให้ พร้อมกับถามแบบขอคำตอบสรุปว่า “รถออกจากที่นี่ กี่โมง? และถึงบ้านไผ่กี่โมง?”

เธอตอบยาวว่า เหมือนที่ผมบอกตอนจองตั๋ว “รถออกจากภูเก็ตบ่าย 2 โมง ให้ลุงมาก่อนเวลารถออกอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง และจะถึงบ้านไผ่ประมาณ 7 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น แต่รถจะไม่เข้าไปส่งที่ สถานี บขส.บ้านไผ่นะ จะจอดให้ลุงลงที่สี่แยกบ้านไผ่ บนถนนมิตรภาพ”

ผมเข้าใจไม่ยากและบอกขอบใจเธอ แล้วเดินออกมาโทรศัพท์ บอกเจ้าชาง ให้ไปรับผมตามสถานที่และเวลานั้น ในวันที่ 24 เม.ย.

วันที่ 23 บ่ายโมงครึ่ง ผมถึง สำนักงานชาญทัวร์ ในบริเวณ สถานี บขส.ภูเก็ต เห็นรถบัส 2 ชั้น 8 ล้อ ใหม่เอี่ยม จอดอยู่หน้าสำนักงาน โดยมีคนกำลังล้าง เช็ดทำความสะอาด อย่างเร่งรีบ ผมเดาเอาว่า คงเป็นรถคันนี้แน่ๆ ที่จะพาผมไปออนทัวร์อีสานในครั้งนี้ และน่าจะเพิ่งมาถึงภูเก็ตเมื่อไม่เกิน 2 ชั่วโมงที่ผ่านมา

เพราะมีสติ๊กเกอร์ตัวโตๆ ติดอยู่บนกระจกหน้าชั้นบนว่า ภูเก็ต-หนองคายและVIP. ถัดลงมา บนกระจกหน้าตรงคนขับ เขียนว่าเบาะนวดไฟฟ้า ข้อความนั้นน่าสนใจ ผมคงได้ประสบการณ์แปลกใหม่ กับการนั่งรถทัวร์ครั้งนี้แน่ๆ

ด้านข้าง เขียนว่าชาญประเสริฐทัวร์ น่าจะเป็นชื่อบริษัททัวร์ อีกบรรทัดถัดลงมา เขียนว่า ผู้ดีเถื่อน ซึ่งผมพยายามแปลความหมาย แต่จนแล้ว จนรอดก็ตีไม่แตกว่ามันมาเกี่ยวอะไรกับรถทัวร์คันนี้

ถัดไปเขียนว่า ภูเก็ต-หนองคาย บรรทัดล่าง อุดรธานี ขอนแก่น นครราชสีมา...ชัดแจ๋ว เส้นทางสัมปทานของเขา

เมื่อผมเข้าไปถามสาวพนักงานหน้าโลโก้คนนั้น เธอก็ตอบตรงกันกับที่ผมเข้าใจ แถมบอกมาด้วยว่า มีคนขับ 2 คน สลับสับเปลี่ยนกันขับ จนถึงปลายทาง หนองคาย ผมคิดว่าก็ควรจะเป็นยังงั้น ระยะทางเกือบ 2,000 กิโลเมตร ถ้ามีคนขับแค่คนเดียว ผมคงต้องคืนตั๋วและขอเงินคืน ไม่อยากไปเสี่ยงตาย 99% ด้วยหรอก

ผมเดินๆ นั่งๆ เกร่อยู่แถวนั้น กระทั่งอีก 10 นาทีจะบ่าย 2 โมง เธอคนนั้นบอกให้ผมเดินไปรอขึ้นรถที่ชานชาลา ซึ่งห่างออกไปประมาณ 50 เมตร รถจะไปจอดให้ผู้โดยสารขึ้นที่นั่น

เมื่อผมเดินไปถึง รถคนนั้นก็เข้าเทียบชานชาลาพอดี

หลังจากที่ผมและผู้โดยสารคนอื่นๆ ขึ้นรถ ผมสำรวจดูที่นั่งเหลือไม่เกิน 10 ที่ สำหรับผมได้ที่นั่งตามต้องการคือ เก้าอี้ด้านซ้าย แถวหน้าสุด ติดกระจกหน้า มีพื้นที่กว้างขวางพอที่จะเหยียดแข้ง เหยียดขาได้สบายๆ

พอนั่งลงเรียบร้อย ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่านั่งอยู่ยานอวกาศ เพราะว่าหน้า-กระจก ซ้าย-กระจก ขวา-กระจก มันโล่งๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็ตรงตามความประสงค์ ที่จะได้เห็นภาพในมุมกว้างขณะที่รถวิ่ง

ผมมีเพื่อนผู้โดยสารที่นั่งเก้าอี้ติดกัน เป็นเด็กหนุ่มคะเนอายุสักประมาณ 30 ต้นๆ รูปร่างเล็กๆ หน้าตา ผิวพรรณ บ่งบอกชัดว่า เป็นคนพื้นเพแถวๆ จังหวัดปลายทางของรถคันนี้แน่ๆ

เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ยาก เพราะคนทางภาคอีสานมาประกอบอาชีพ ทำมาหากินอยู่ที่ภูเก็ตเป็นจำนวนมาก ผู้โดยสารบนรถสายอีสานส่วนใหญ่จึงต้องเป็นคนภาคอีสาน ซึ่งไม่ใช่เป็นเรื่องผิดปกติแต่อย่างใด ถ้าจะผิดปกติอยู่บ้างบนรถคันนี้ ก็น่าจะมีผมคนเดียว ที่ไม่ใช่คนอีสานแต่โดยสารไปกับรถสายอีสาน..เอาเข้าไป.. อิ อิ..

เรายังไม่ได้ทักทายกัน เพราะเขามัวยุ่งวุ่นวายอยู่กับการโทรศัพท์ ทั้งภาษาบ้านเขาและภาษาไทยภาคกลาง

กระทั่งบ่าย 2 โมง 10 นาที การออนทัวร์อีสานของผมก็เริ่มขึ้น เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา..

พนักงานประจำรถ เริ่มแจกผ้าห่ม น้ำดื่มหนึ่งขวดเล็กและกล่องขนมของว่าง น้ำหนักเบาๆ ให้กับผู้โดยสาร

ก่อนออกจากเขตตัวเมืองภูเก็ต รถจอดรับผู้โดยสาร อีก 3 จุด ทุกที่นั่งจึงเต็มพอดี ผมนั่งมองทิวทัศน์ อันสวยงามสองข้างทางด้วยความสบายใจ แต่ก็รู้สึกเครียดเป็นบางครั้ง เมื่อคนขับแซงผ่าหมาก และเบรกกระชั้นชิด ขนาดหัวรถไปจอกับตูดรถสิบแปดล้อบ้าง ท้ายรถบัสคันอื่นบ้าง แบบเฉียดๆ ฉิวๆ จนทำให้ผมต้องเกร็งตีนเหยียบเบรกด้วยทุกครั้ง คล้ายๆกับขับเองซะงั้น!..

ผมชักไม่แน่ใจซะแล้วสิว่า การจองที่นั่งตรงนี้ คิดถูกหรือคิดผิด อีกทั้งเมื่อรถวิ่งออกมานอกตัวเมือง แสงแดดตอนบ่ายจากทางทิศตะวันตกก็อัดเข้ามาแบบเต็มๆขนาดดึงม่านมาบังแล้วก็ยังช่วยได้ไม่มาก แต่ดีหน่อยที่แอร์รถเย็นมากพอจะช่วยได้บ้าง ไม่ยังงั้น ผมคงต้องนั่งตากแดดไปบนยานอวกาศอีกหลายชั่วโมงกว่าจะมืด.

กระทั่งรถข้ามสะพานสารสิน ขึ้นสู่แผ่นดินใหญ่ ผมจึงได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนเก้าอี้ติดกัน

เขาแนะนำตัวเองว่า ชื่อท้าวสินธร เป็นคนลาวเวียงจันทร์ มาหาเพื่อนคนไทยที่ภูเก็ตเกี่ยวกับการทำธุรกิจบางอย่าง ปลายทางลงที่หนองคาย เพื่อข้ามไปเวียงจันทร์อีกต่อหนึ่ง

ส่วนผมแนะนำตัวเองเกี่ยวกับอาชีพการงาน จุดประสงค์การไปขอนแก่น เพื่อช่วยงานน้องชายเกี่ยวกับคอนเสิร์ต มาลีฮวนน่า ในค่ำวันที่ 25 นี้

เมื่อเขาได้ยินว่ามีคอนเสิร์ตมาลีฮวนน่า เขาบอกผมว่า เขาและคนลาวชอบวงมาลีฮวนน่ามาก เขาอยากจะไปดูคอนเสิร์ตมาลีฮวนน่าด้วย จะได้หรือไม่?

ผมจึงบอกเขาไปว่ายินดีต้อนรับ ถ้าไปในนามผมไม่ต้องจ่ายค่าที่นั่ง และผมจะเลี้ยงเหล้า เลี้ยงข้าวเขาด้วย

เขาแสดงความดีใจอย่างมาก และบอกผมว่า ถ้าผมอยากไปเที่ยวประเทศลาวเขายินดีดูแลผมทุกเรื่องเป็นการตอบแทน โดยเขาจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่าง

ต่อจากนั้นก็เป็นการนัดแนะวัน เวลาที่จะพบกัน และคุยเรื่องสัพเพเหระอื่นๆ เท่าที่ได้คุยกัน รู้สึกว่าเขาจะมีความจริงใจและจริงจังกับผมมากทีเดียว

สหายชาวลาว ภาพนี้ถ่ายภายหลังงานคอนเสิร์ตมาลีฮวนน่า

รถวิ่งมาตามเส้นทาง พังงา ทับปุด ตาขุน คีรีรัฐนิคม เข้าสู่ถนนสายเอเชีย ผ่านแยกไป อ.พุนพิน(แยกหนองขรี) ผ่านห้างโคออป ผ่านสนามบินสุราษฎร์ธานี โดยที่ผมต้องนั่งลุ้นและช่วยคนขับเบรกมาตลอดเส้นทางเพราะผมมองเห็นทุกสถานการณ์บนถนน

กระทั่งประมาณ 6 โมงเย็น รถจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง พนักงานบนรถบอกว่า รถจอดครึ่งชั่วโมง ให้ทุกคนเข้าห้องน้ำและกินอาหารที่ทางบริษัททัวร์จัดไว้ให้กินฟรี และหลังจากนี้รถจะวิ่งยาวโดยไม่จอดพักอีก

ผมกับเพื่อนชาวลาวและผู้โดยสารคนอื่นๆ ลงจากรถ ทำธุระในห้องน้ำเสร็จ เข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ซึ่งเขาจัดไว้ให้ โต๊ะล่ะ 6 คน มีผัดผักรวมซึ่งมีผักอยู่สัก 2 ชนิด แกงจืดวุ้นเส้นที่จืดสนิท ไข่ผัดกับผักกาดดองเค็ม น่าจะเรียกว่าผักกาดดองเค็มผัดใส่ไข่นิดหน่อยมากกว่า แกงส้มซึ่งน่าจะเป็นแกงเหลืองมากกว่า เพราะไม่มีรสเปรี้ยวของส้มเลย มีกุ้งตัวเล็กๆประมาณ 5-6 ตัว นอกนั้นเป็นมะละกอชิ้นโตๆ (ถ้าคนในบริษัททัวร์มาอ่านเจอเข้า ผมคงไม่มีโอกาสได้ใช้บริการรถสายนี้อีกแน่ๆ อิ..อิ..) จะตำหนิทางบริษัทเขาก็ไม่ได้ เพราะค่าโดยสารเขาถูกมาก ถ้าเทียบกับระยะทาง จัดอยู่ในประเภททัวร์โลว์คอร์ส เหมือนเครื่องบินโลว์คอร์สนั่นแหละ จะเอาให้เลิศหรู วิลิศมาหรา ทุกอย่างไม่ได้หรอก มีให้แค่นี้ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว

สำหรับผม ไม่มีปัญหาอะไร เพราะผมไม่ค่อยกินอาหารหรือน้ำมากนัก เมื่อเดินทางด้วยรถทัวร์ กลัวมีปัญหาเรื่องท้อง เรื่องไส้ ที่จะต้องพึ่งห้องส้วมบนรถ ซึ่งเป็นเรื่องที่จะต้องใช้ทักษะเป็นอย่างมาก หากต้องเข้าไปนั่งถ่ายทุกข์ในนั้น ขณะที่รถกำลังวิ่งด้วยความเร็ว เกิน100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ถ้าท่านผู้อ่านทั้งหลายเคยนั่งรถทัวร์มาบ้าง คงนึกภาพห้องน้ำบนรถทัวร์ออกนะครับ มันจะอยู่ตรงบันไดขึ้นชั้น 2 ทางด้านขวามือ ซึ่งตำแหน่งของมันจะวางตรงกับล้อหลังด้านซ้ายของตัวรถพอดี ความกว้าง ไม่น่าจะเกิน 1 ตารางเมตร ความสูงตรงช่วงประตูสำหรับผู้ชายไทยไซต์มาตรฐานอย่างผมก็ต้องก้มนิดหน่อย

สภาพภายใน เมื่อเปิดประตูเข้าไป ทางด้านซ้ายมือจะมีถังน้ำพลาสติกสีมอๆหนึ่งใบ มีน้ำพอสมควร บางครั้งถ้ามีผู้โดยสารเข้าไปใช้มากก็จะเหลือถังเปล่าๆไว้ให้ดูอย่างเจ็บช้ำแทน ที่ก้นถังจะมีกระป๋องน้ำมันเครื่องตัดครึ่งท่อนไม่มีหูจับ นอนคว่ำหน้ากรนอย่างมีความสุขอยู่หนึ่งใบ

ฝาผนังทางซ้ายหรือขวา อาจจะมีกระจกบานเล็กๆ ติดอยู่หรืออาจจะไม่มีก็ได้ และกล่องใส่กระดาษชำระ ที่มันไม่ได้พบปะกับกระดาษม้วนใหม่มานาน จนมันอาจจะลืมไปแล้วว่ารูปร่างหน้าตาของม้วนกระดาษเป็นอย่างไร?..

ถัดเข้าไปอีก 2 คืบก็จะเป็นที่ตั้งโถชักโครกขนาดกะทัดรัด น่ารัก น่าเอ็นดู เหมาะสำหรับเด็กและผู้หญิงตัวเล็กๆ พอนั่งได้ไม่อึดอัด แต่ถ้าคนที่มีน้ำหนักเกิน 80 กิโลกรัมขึ้นไป คงจะต้องนั่งขมิบรูตูดอย่างทุกข์ทรมานอยู่บนเก้าอี้จนกว่ารถจะจอดที่ไหนสักที่ หรือไม่ก็ขอลงกลางทางเพื่อขี้ใต้ต้นไม้ ให้สบายใจก่อน แล้วค่อยโบกรถ 10 ล้อตามไป


โถชักโครกห้องน้ำรถทัวร์

ส่วนบนปากโถชักโครก ถ้าสังเกตให้ดี จะมีร่องรอย ลวดลายของพื้นรองเท้าแบบต่างๆ แปลกๆ ประทับซ้อนกันอยู่รอบๆที่นั่งอย่างสวยงาม และที่ขาดไม่ได้ ก็ดวงสีเหลืองๆ ด่างๆ แต่งแต้มเป็นสีสันอยู่รอบๆปากโถอย่างคลาสสิก ส่วนบนพื้นรอบๆชักโครก จะเจิ่งน้องไปด้วยน้ำ กระฉอกไปมา ตามจังหวะการโคลงของรถและมีกระดาษชำระ สีขาวและสีชมพูอ่อนๆ อุ่มน้ำพอพองๆ ลอยเล่นคลื่นอยู่อย่างมีความสุข..
ที่นี้เมื่อคุณมีความจำเป็นที่จะต้องเข้าไปใช้บริการ จึงเปรียบประดุจหนังมหากาพย์สงครามเรื่องยาวทีเดียว เพราะคุณจะต้องฝ่าด่านและอุปสรรคต่างๆมากมาย จนกว่าจะได้รับชัยชนะ...

ด่านแรก คุณจะต้องเดินลงบันไดไปสองขั้นด้วยความระมัดระวัง ภายใต้ความมืดและแรงเหวี่ยงของรถต่อจากนั้นคุณจะต้องใช้ความพยายามนิดหน่อย เพื่อเปิดประตูและจับไว้ด้วยความมั่นคง ถ้าคุณไม่ระวัง ประตูอาจจะตีแสกหน้าของคุณจนหน้าแหกได้

ด่านที่สอง หลังจากเปิดประตูสำเร็จและคุณสามารถแทรกตัวเข้าไปภายในได้แล้ว คุณจะต้องจูนประสาทการรับกลิ่นของคุณ ให้เข้ากับกลิ่นภายในให้ได้โดยไว มิฉะนั้นคุณจะอ๊วกแตก ก่อนขี้แตก..

ปฏิบัติการขั้นต่อไป ต้องใช้ไหวพริบและปฏิภาณในการปิดประตูให้แน่นหนาด้วย มิฉะนั้นคุณอาจจะเปิดเผยตัวเองแก่ข้าศึกโดยไม่รู้ตัว

ด่านที่สาม ซึ่งเป็นด่านที่สำคัญมาก โดยที่คุณจะต้องใช้ทักษะในการหันตูดเข้าหาโถชักโครกให้ได้ และพยายามยืนให้มั่นคง โดยไม่ให้ปลายขากางเกงเปียกจากฟองคลื่นบนพื้นสนามรบ ต่อจากนั้นก็เป็นปฏิบัติการปลดเข็มขัดและรูดขอบกางเกง ด้วยมือข้างเดียว..ย้ำด้วยมือเพียงข้างเดียว เพราะว่ามืออีกข้างของคุณจะต้องยันฝาผนังส้วมเอาไว้ ป้องกันไม่ให้หัวทิ่ม

และด่านต่อไปนี้ จะเป็นด่านพิสูจน์ผลแพ้ชนะ ของการรบในสมรภูมิ(ส้วม)แห่งนี้ เมื่อคุณรูดขอบกางเกงลงมาได้แล้ว มีตัวเลือก 2 ตัวเลือก ให้คุณจะต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่า คุณจะเอาตูดของคุณวางลงบนขอบโถชักโครกที่เต็มไปด้วยลายพื้นรองเท้าและบนดวงสีเหลืองๆนั้น หรือ..คุณจะเอาลายพื้นรองเท้าของคุณประทับซ้อนลงบนรอยที่มีอยู่แล้ว!?..

ทั้งสองตัวเลือก มีวิธีปฏิบัติที่ยากง่าย แตกต่างกันออกไป...ซึ่งขึ้นอยู่กับความกล้าหาญของคุณเองว่า จะเลือกเอาแบบง่าย แต่เสี่ยงกับการติดเชื้อโรคที่ตูดและอวัยวะเพศ หรือจะเอาแบบยาก แต่มีสิทธิ์ตกโถชักโครกและเลอะขี้ของตัวเอง.

ไม่ว่าคุณจะเลือกวิธีไหน คุณจะต้องระมัดระวัง สิ่งของติดตัวทุกอย่างไว้ให้มาก จะเป็นกระเป๋าสะตังค์ ที่อยู่ในกระเป๋าหลังของกางเกงหรือโทรศัพท์มือถือที่เข็มขัดรอบเอว กระทั่งชายเสื้อ(กรณีที่ใส่เสื้อเชิ้ตปล่อยชาย) ทุกอย่างมีสิทธิ์ ติดขี้ได้ตลอดเวลา

เมื่อตัดสินใจเลือกทางใด ทางหนึ่งแล้ว คุณก็ปฏิบัติการรบด้วยความทุลักทุเล ภายใต้ การเหวี่ยงซ้าย เหวี่ยงขวา คะมำหน้า ผงะหลัง จนกว่าจะจบภารกิจ ซึ่งกว่าจะเสร็จสิ้น คงต้องเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าพอสมควร แต่ก็ใช่ว่าจะชนะเบ็ดเสร็จเด็ดขาด เพราะก่อนจะถอนตัวออกจากสรภูมิรบ คุณจะต้องทำความสะอาดตูดของคุณก่อน ด้วยกระดาษชำระที่คุณมีติดตัวเข้าไปหรือกับน้ำในถังสีมอๆใบนั้น (ซึ่งอาจจะมีน้ำเยี่ยวของใครบางคนผสมอยู่บ้างก็ได้) และกับกระป๋องน้ำมันเครื่องตัดครึ่งท่อนซึ่งไม่มีหูจับ มันก็ไม่ง่ายซะทีเดียวกับการล้างตูด ในห้องส้วมเล็กๆบนรถบัสคันใหญ่ ที่กำลังวิ่งอยู่บนถนนของประเทศไทย ด้วยความเร็วเกิน 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

แต่...ใช่!..แต่ ถ้าหากคุณไม่มีกระดาษชำระและไม่มีน้ำในถังที่น่ารักใบนั้น(ถังที่น่ารัก..อ๊วกกก..) คุณจะจัดการกับตูดที่แสนดีของคุณยังไง???..

ผมขอแนะนำ ยุทธการเผด็จศึกขั้นสุดท้ายคือ....

คุณต้องบอกให้กางเกงใน ยี่ห้อดี ราคาแพงของคุณ สละชีพเพื่อตูดของคุณสักครั้ง นั่นแหละการรบของคุณครั้งนี้จึงถือว่าได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบ...จบบริบูรณ์

เป็นยังไงบ้างครับท่านผู้ชม “ยุทธการเผด็จศึกในส้วมรถทัวร์” ของผม?..ใครจะนำเอาไปใช้บ้างก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะครับ อิ..อิ..

อีกประมาณ 40 นาทีต่อมา รถก็เคลื่อนตัวออกจากที่นั่น เลี้ยวซ้ายขึ้นบนถนนสายเอเชีย ใช้ความเร็วเต็มพิกัดตามกฎหมายกำหนด แต่ก็ไหลลื่นไปได้ด้วยดี เพราะเป็นถนน 4 เลน แต่ผมก็ยังช่วยเบรกเป็นบางครั้ง เมื่อรถ 18 ล้อฉีกออกมาทางเลนขวาอย่างกะทันหัน

ความมืดเริ่มโรยตัวลงมา แสงไฟจากรถที่วิ่งไปข้างหน้าและที่สวนมา สว่างไสว สวยงาม ทำให้ผมนั่งมองด้วยความเพลิดเพลิน

ภายในรถ มีการฉายวีดีโอให้ผู้โดยสารดูตลอดเวลา เป็นรายการตลกบ้าง หนังสยองขวัญบ้าง หนังแอ๊คชั่นบ้าง แต่ผมไม่ได้ดูกับเขาหรอก เพราะเก้าอี้ที่นั่งของผม เสือกอยู่ใต้จอทีวีพอดี ผมจึงได้แค่ฟังเสียงเท่านั้น สมน้ำหน้า อิอิ..

เวลาผ่านไป ยิ่งดึกเข้า แอร์ภายในรถยิ่งเย็นจัด จนกระจกด้านนอกเป็นฝ้ามัว ผมจึงหมดโอกาสถ่ายรูปอย่างที่ตั้งใจเอาไว้

ส่วนสหายชาวลาวของผม ขยับไปนอนกรนครอก อยู่บนเก้าอี้เบาะหลังตัวถัดไป เนื่องจากผู้โดยสารคู่นั้นลงไปก่อนแล้ว จึงทำให้ผมได้ครอบครองเก้าอี้ทั้ง 2 ตัว ด้วยความชอบธรรม แต่เพียงผู้เดียว

ผมได้โอกาส ทดลองเก้าอี้นวดไฟฟ้าทันที..หลังจากที่หาโอกาสมาตลอดเวลา

สำหรับแผงควบคุมการนวด อยู่ทางด้านซ้ายมือของเก้าอี้ ซึ่งผมสังเกตและสำรวจตรวจตราไว้ตั้งแต่ยังไม่มืด

บนแผงควบคุม มีปุ่มอยู่ 4 ปุ่ม มีปุ่มหยุด ปุ่มเบา ปุ่มกลางและปุ่มหนัก

ผมเริ่มทดลองกดปุ่มเบาก่อน เบาะพนักพิงด้านหลังเริ่มกระดุกกระดิกนิด ๆ พอทำให้รู้สึกว่า มีการเคลื่อนไหว แต่ก็สู้แรงสะเทือนจากรถที่กำลังวิ่งไม่ได้

ผมจึงขยับลงไปกดปุ่มกลาง ความแรงของการสั้นสะเทือนเพิ่มขึ้นมาอีกนิดหน่อย แต่ตำแหน่งไปอยู่ที่บั้นเอว เพราะฉะนั้น ถ้าจะให้โดนเต็มๆ จะต้องนั่งให้บั้นเอวชิดกับพนักพิงตลอดเวลา ซึ่งผมพิเคราะห์แล้วว่า มันน่าจะเมื่อยมากกว่าการไม่นวดอีกหลายเท่า

ผมจึงกดปุ่มหนักซึ่งเป็นปุ่มสุดท้าย จึงรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนทั่วทั้งแผ่นหลัง มีเสียงดังหึ่งๆมาจากมอเตอร์ได้ยินชัดเจน แต่ก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้มาก พอสมควร

ผมนั่งให้เก้าอี้มันนวดเพลินๆ สักประมาณ 5 นาที มันก็หยุดไปเฉยๆ โดยไม่รู้สาเหตุ ทั้งๆที่ผมไม่ได้กดปุ่มหยุดของมัน จะว่ามอเตอร์เผาก็ไม่น่าจะใช่ เพราะไม่ได้กลิ่นอะไร

ผมทดลองกดใหม่ มันนวดอีก ผมจึงถึงบางอ้อว่า มันคงหยุดอัตโนมัติ เมื่อถึงเวลาที่กำหนดเอาไว้..

ทีนี้ก็เสร็จโจร พอมันหยุด ผมกด..พอมันหยุด ผมกด อิ อิ..

ผมกดนวดเพลินไปเลยครับ..พี่น้อง ฮ้า ฮ้า ฮ้า...


เก้าอี้นวดไฟฟ้า บนรถทัวร์

นั่งๆ เอนๆ หลับๆ ตื่นๆ สะดุ้ง เหยียบเบรกทุกที ที่รู้สึกถึงอาการเบรกแรงๆของรถ จนหลับไม่สนิทเหมือนคนอื่นทางด้านหลัง บางคนหลับกรนเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ยังกะนอนอยู่ในบ้านของตัวเองก็ไม่ปาน เฮ้อ..คนหนอ..
ตีเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แอร์มันเย็นจนปวดท้องเยี่ยว จึงจำเป็นต้องไปสนามรบ และกว่าจะเสร็จภารกิจ ปลายขากางเกงเปียกจนได้ ทั้งๆที่พยายามเซ็ฟแล้ว

รถมาหยุดเติมน้ำมันครั้งหนึ่งที่เพชรบุรี แล้วตียาวเข้าทางสายปากท่อ-พระราม2 เลี้ยวซ้ายก่อนถึงบางขุนเทียน เข้าถนนเส้นไปบางบัวทอง-กาญจนาภิเษก บนถนนเส้นนี้ ตอนเวลาหลังเที่ยงคืน ผมได้เห็นขบวนรถมอเตอร์ไซ ที่เขาเรียกกันว่า เด็กแวน(เขียนยังไงว่ะ?) กับตาตัวเองเป็นครั้งแรก ไม่ต่ำจาก 200 คัน ขนาดรถยนต์ต่างๆ ต้องจอดชิดซ้ายให้พวกมันเป็นแถว และรถทัวร์คันที่เรานั่งยังต้องขับชิดเลนขวาไปช้าๆ

ผมเชื่อแล้วว่า เด็กพวกนี้น่ากลัว เมื่อพวกมันรวมกลุ่มกันเป็นจำนวนมาก มันจะขับกันเต็มถนนทั้ง 6 เลน โดยไม่สนใจว่า รถคันอื่นจะไปได้หรือไม่?..

เสียดายที่ผมถ่ายรูปไม่ได้ เพราะกระจกรถมันเป็นฝ้า ที่ถ่ายมาแล้วก็มืด จนมองไม่เห็นอะไร เสียดายจริงๆ..

จนกระทั่ง รถมาขึ้นสาย พหลโยธิน ผมจึงหลับไป..

มาตื่นอีกครั้ง เมื่อรถจอดที่ปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง และเด็กรถเรียกให้ผู้โดยสารลงยืดเส้น ยืดสาย ผมลงไปเข้าห้องน้ำ และกลับออกมาสูบบุหรี่ แล้วเกร่ไปถามคนขับรถว่าเป็นที่ไหน? เขาบอกว่าปากช่อง ผมเข้าใจว่า เรามากันเร็วมาก อีกไม่เกิน 3 ชั่วโมง ผมก็จะถึง จุดหมายปลายทาง.

ไม่นานต่อมารถออกจากปั๊มน้ำมันแห่งนั้น ขึ้นสู่ถนนมิตรภาพ มุ่งหน้าเข้าโคราช ฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนัก ผมรู้สึกเสียวๆ เพราะมีข่าวบ่อยๆเกี่ยวกับรถทัวร์เทกระจาดผู้โดยสารบนถนนสายนี้ ในขณะที่ฝนตก

แต่ก็ทำใจว่า อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เพราะทำอย่างอื่นไม่ได้ อิ อิ..

รถเข้าไปส่งผู้โดยสารที่ บขส.โคราช หลายคน จนรู้สึกบางตา

เมื่อออกมาอีกที ประมาณตี 5 กว่าๆ ผมงีบไปนิดหนึ่ง ลืมตามาอีกทีท้องฟ้าสว่างโร่ รีบกดโทรศัพท์ บอกเจ้าชาง ว่าตอนนี้ รถออกมาจากโคราช ประมาณ 1 ชั่วโมงแล้ว เจ้าชาง รับรู้ ตอบผมว่าจะไปรอที่สี่แยกบ้านไผ่

7 โมงตรง รถจอดให้ผมลง ที่ป้ายจอด สี่แยกบ้านไผ่ ซึ่งเจ้าชาง ซาไก พร้อมกับเมียและลูก มารอผมอยู่ก่อนแล้ว.

รออ่าน คอนเสิร์ตมาลีฮวนน่า ที่ร้านอาหารบ้านซาไก เร็วๆนี้...

ขอขอบคุณ ทุกท่าน ที่ติดตามอ่านเรื่องโม้ของ ชำนาญ ณ.อันดามัน